cucurreris

Discretiva

cucurreris dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
cucurreris	secunda singularis	perfectum	activa	coniunctivus	currō (currere)
cucurreris	secunda singularis	futurum exactum	activa	indicativus	currō (currere)

Appellatio pronuntiatusque

API: /kuˈkur.reris/

(classice)

Syllabificatio phonetica: cu·cur·re·ris — morphologica: cucurr-eris

Loci

Phaedrus opus ca. 30-50

Aurelius Augustinus Hipponensis 354-430

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

saec. I.

• Cervus nemorosis excitatus latibulis,

Ut venatorum effugeret instantem necem,

Caeco timore proximam villam petit

Et opportuno se bovili condidit.

Hic bos latenti: «Quidnam voluisti tibi,

Infelix, ultro qui ad necem cucurreris

Hominumque tecto spiritum commiseris?»

At ille supplex: «Vos modo» inquit «parcite;

Occasione rursus erumpam data».

Spatium diei noctis excipiunt vices. —Fabulae Phaedri

Latinitas postclassica

saec. IV.

• An ignoras, cum per animalium innumerabilia genera cucurreris, solum crocodilum inveniri qui superiorem in mandendo partem moveat; praesertim cum pene reperiri nihil queat ita cuique rei simile, ut non in aliquo etiam dissimile sit? —De musica Augustini