continete

Discretiva

continete dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
continēte	secunda pluralis	praesens	activa	imperativus	contineō (continēre)

Appellatio pronuntiatusque

API: /kon.tiˈneːte/

(classice)

Syllabificatio phonetica: con·ti·nē·te — morphologica: con-tin-ete

Loci

P. Cornelius Tacitus 55-117

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas postclassica

saec. II.  (ca. 105-110 p.C.n.)

• duae tunc Pannonicae ac Moesicae alae perrupere hostem: nunc sedecim alarum coniuncta signa pulsu sonituque et nube ipsa operient ac superfundent oblitos proeliorum equites equosque. nisi quis retinet, idem suasor auctorque consilii ero. vos, quibus fortuna in integro est, legiones continete: mihi expeditae cohortes sufficient. iam reseratam Italiam, impulsas Vitellii res audietis. iuvabit sequi et vestigiis vincentis insistere. —Historiae P. Cornelii Taciti