coniungendis

E Victionario

Discretiva

coniungendis dictio est in variis linguis:

Formae affines[+/-]

Latine[+/-]

Proprietates grammaticales[+/-]

Forma Modus flexurae originis
coniungendīs casus dativus pluralis gerundivi coniungendus
coniungendīs casus ablativus pluralis gerundivi coniungendus

Appellatio[+/-]

API: /kon.junˈgen.diːs/(classice)
Syllabificatio phonetica: con·iun·gen·dīs — morphologica: con-iung-end-is

Loci[+/-]

M. Tullius Cicero
-106…-43
Isidorus Hispalensis
560-636
antiq. class. I II III IV V VI VII VIII IX X XI XII XIII XIV XV XVI XVII XVIII XIX XX XXI

Latinitas Romana

class.

  • Novantur autem verba, quae ab eo, qui dicit, ipso gignuntur ac fiunt, vel coniungendis verbis, ut haec: tum pavor sapientiam omnem mi exanimato expectorat. —De oratore Ciceronis [1][2]

Latinitas mediaevalis

saec. VII.

  • Coniuges appellati propter iugum quod imponitur matrimonio coniungendis. Iugo enim nubentes subiici solent, propter futuram concordiam, ne separentur. —Etymologiarum libri XX Isidori Hispalensis [3][2]

Fontes

  1. 1.0 1.1 Marcus Tullius Cicero - De oratore. (The Latin Library): Liber tertius. 149 [154] — coniungendis
  2. 2.0 2.1 2.2 Vicicitatio: coniungendis.
  3. 3.0 3.1 Isidorus Hispalensis - Etymologiarum libri XX. (Universitas Turicensis):  Liber IX. De coniugiis. Caput VII. [9] — coniungendis