Discretiva
|
communicandae dictio est in variis linguis:
|
Formae affines[+/-]
Proprietates grammaticales[+/-]
Forma
|
Modus flexurae
|
originis
|
commūnicandae
|
casus genitivus singularis · genus femininum
|
gerundivi commūnicandus
|
commūnicandae
|
casus dativus singularis · genus femininum
|
gerundivi commūnicandus
|
commūnicandae
|
casus nominativus pluralis · genus femininum
|
gerundivi commūnicandus
|
commūnicandae
|
casus vocativus pluralis · genus femininum
|
gerundivi commūnicandus
|
Appellatio pronuntiatusque[+/-]
- Syllabificatio phonetica: com·mū·ni·can·dae — morphologica: com-munic-and-ae
|
M. Tullius Cicero –106…–43
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
antiq.
|
class.
|
I
|
II
|
III
|
IV
|
V
|
VI
|
VII
|
VIII
|
IX
|
X
|
XI
|
XII
|
XIII
|
XIV
|
XV
|
XVI
|
XVII
|
XVIII
|
XIX
|
XX
|
XXI
|
Latinitas Romana
class. (62 a.C.n. / 692 a.u.)
- Nulla est enim in re publica mea causa propria; tempus agendi fuit mihi magis proprium quam ceteris, doloris vero et timoris et periculi fuit illa causa communis; neque enim ego tunc princeps ad salutem esse potuissem, si esse alii comites noluissent. Qua re necesse est, quod mihi consuli praecipuum fuit praeter alios, id iam privato cum ceteris esse commune. Neque ego hoc partiendae invidiae, sed communicandae laudis causa loquor; oneris mei partem nemini impertio, gloriae bonis omnibus. —Pro P. Sulla oratio Ciceronis [1][2]
Fontes