bucca

Latine

Appellatio

•    

  
   API: /ˈbuk.ka/ (classice)

Nomen substantivum

bucc|a, -ae fem.

1. Pars interior oris humani concava, qua dentes et lingua continentur.

Declinatio

f.	sing.	plur.
nom.	bucca	buccae	I
gen.	buccae	buccārum	II
dat.	buccae	buccīs	III
acc.	buccam	buccās	IV
abl.	buccā	buccīs	VI
voc.	bucca	buccae	V

Dictiones derivatae

• buccula
• bucculentus

Translationes

Anglice mouth Finnice poski

Francogallice joue fem. Germanice Wange fem. , Backe fem.