auxi

Discretiva

auxi dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
auxī	prima singularis	perfectum	activa	indicativus	augeō (augēre)

Appellatio pronuntiatusque

API: /ˈau̯k.siː/

(classice)

Syllabificatio phonetica: au·xī — morphologica: aux-i

Loci

M. Tullius Cicero –106…–43

Apuleius ca. 125–170

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

class.  (44 a.C.n. / 710 a.u.)

• Sed, quoniam acta omnia mitti ad te arbitrabar, nihil erat, quod singulis de rebus scriberem; illud autem erat amoris mei, quem a tua pueritia susceptum non servavi solum, sed etiam auxi, monere te atque hortari, ut in rem publicam omni cogitatione curaque incumberes: quae si ad tuum tempus perducitur, facilis gubernatio est; ut perducatur autem, magnae cum diligentiae est, tum etiam fortunae. —Epistolae ad Familiares Ciceronis

Latinitas postclassica

saec. II.  (ca. 158 p.C.n.)

• Nam et amicorum plerisque opem tuli et magistris plurimis gratiam retuli, quorundam etiam filias dote auxi. Neque enim dubitassem equidem vel universum patrimonium impendere, ut acquirerem mihi quod maius est contemptu patrimonii. —Apologia sive Pro se de magia liber Apulei