augebat

Discretiva

augebat dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
augēbat	tertia singularis	imperfectum	activa	indicativus	augeō (augēre)

Appellatio pronuntiatusque

API: /au̯ˈgeːbat/

(classice)

Syllabificatio phonetica: au·gē·bat — morphologica: aug-ebat

Loci

M. Tullius Cicero –106…–43

C. Suetonius Tranquillus ca. 70–150

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

class.  (46 a.C.n. / 708 a.u.)

• Augebat etiam molestiam, quod magna sapientium civium bonorumque penuria vir egregius coniunctissimusque mecum consiliorum omnium societate alienissimo rei publicae tempore exstinctus et auctoritatis et prudentiae suae triste nobis desiderium reliquerat; dolebamque quod non, ut plerique putabant, adversarium aut obtrectatorem laudum mearum sed socium potius et consortem gloriosi laboris amiseram. —Brutus Ciceronis

Latinitas postclassica

saec. II.

• immanissima facta augebat atrocitate verborum. nihil magis in natura sua laudare se ac probare dicebat quam, ut ipsius verbo utar, ἀδιατρεψίαν, hoc est inverecundiam. monenti Antoniae aviae tamquam parum esset non oboedire: memento, ait, omnia mihi et in omnis licere. trucidaturus fratrem, quem metu venenorum praemuniri medicamentis suspicabatur: antidotum, inquit, adversus Caesarem? relegatis sororibus non solum insulas habere se, sed etiam gladios minabatur. —De vita Caesarum C. Suetoni Tranquilli