Discretiva
|
augebantur dictio est in variis linguis:
|
Proprietates grammaticales
[+/-]
| Forma
|
Persona
|
Tempus
|
Vox
|
Modus
|
Verbum
|
| augēbantur
|
tertia pluralis
|
imperfectum
|
passiva
|
indicativus
|
augeō (augēre)
|
Appellatio pronuntiatusque
[+/-]
- Syllabificatio phonetica: au·gē·ban·tur — morphologica: aug-ebantur
|
|
|
|
P. Cornelius Tacitus
55–117
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
| antiq.
|
class.
|
I
|
II
|
III
|
IV
|
V
|
VI
|
VII
|
VIII
|
IX
|
X
|
XI
|
XII
|
XIII
|
XIV
|
XV
|
XVI
|
XVII
|
XVIII
|
XIX
|
XX
|
XXI
|
Latinitas postclassica
saec. II. (ca. 116 p.C.n.)
- quin et Asiam favore iuvenis arma cepisse, nec milites ad scelus missos aut numero validos aut animo promptos, postquam iussa efficere nequiverint, ad spes novas transisse. vana haec more famae credentium otio augebantur; ceterum libertus Plauti celeritate ventorum praevenit centurionem et mandata L. Antistii soceri attulit: effugeret segnem mortem, dum suffugium esset: magni nominis miseratione reperturum bonos, consociaturum audacis: nullum interim subsidium aspernandum. —Annales P. Cornelii Taciti [1][2]
Fontes
