aruerunt

E Victionario

Discretiva

aruerunt dictio est in variis linguis:

Formae affines[+/-]

Latine[+/-]

Proprietates grammaticales[+/-]

Forma Persona Tempus Vox Modus Verbum
āruērunt tertia pluralis perfectum activa indicativus āreō (ārēre)

Appellatio[+/-]

API: /aːruˈeːrunt/(classice)
Syllabificatio phonetica: ā·ru·ē·runt — morphologica: aru-erunt

Loci[+/-]

L. Iunius Moderatus Columella
ca. 4-70
Hildegardis Bingensis
1098-1179
antiq. class. I II III IV V VI VII VIII IX X XI XII XIII XIV XV XVI XVII XVIII XIX XX XXI

Latinitas Romana

saec. I.

  • Medium igitur temperamentum maxime sequamur in arandis agris, ut neque suco careant nec abundent uligine; quippe nimius umor, ut dixi, limosos lutososque reddit, at qui siccitatibus aruerunt, expediri probe non possunt. —De re rustica L. Iunii Moderati Columellae [1][2]

Latinitas mediaevalis

saec. XII.

  • Et mox ut anima moerorem istum senserit, hominem plus quam prius in peccatis puniendo ad se trahit, et eum propter peccata sua tristem reddit, quoniam vires animae in ipso aruerunt. —Liber divinorum operum simplicis hominis Hildegardis [3][2]

Fontes

  1. 1.0 1.1 Lucius Iunius Moderatus Columella - De re rustica - Libri XII. ed. V. Lundström. Anno 1902-1917. (apud Vicifons): Liber secundus. Caput IV. [6]  — aruerunt
  2. 2.0 2.1 2.2 Vicicitatio: aruerunt.
  3. 3.0 3.1 Hildegardis Bingensis - Liber divinorum operum simplicis hominis. Patrologia Latina, J.-P. Migne. Parisiis 1882, Tomus CXCVII. (Universitas Turicensis): Pars prima. Visio quarta, LXXXVIII — aruerunt