arebit

Discretiva

arebit dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
ārēbit	tertia singularis	futurum	activa	indicativus	āreō (ārēre)

Appellatio

API: /aːˈreːbit/

(classice)

Syllabificatio phonetica: ā·rē·bit — morphologica: ar-ebit

Usus

Latinitas antiqua

antiq. (ca. 150 a.Ch.)

• Postea amurcam eximito et arfacito. Ubi arebit, cummim pridie in aquam infundito, eam postridie diluito. —De re rustica Catonis (234–149 a.Ch.), caput 69, [2].