Discretiva
|
antennis dictio est in variis linguis:
|
Proprietates grammaticales
[+/-]
| Forma
|
Modus flexurae
|
originis
|
| antennīs
|
casus dativus pluralis
|
substantivi antenna
|
| antennīs
|
casus ablativus pluralis
|
substantivi antenna
|
Appellatio pronuntiatusque
[+/-]
- Syllabificatio phonetica: an·ten·nīs — morphologica: antenn-is
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Erasmus
ca. 1469-1536
|
|
|
|
|
|
| antiq.
|
class.
|
I
|
II
|
III
|
IV
|
V
|
VI
|
VII
|
VIII
|
IX
|
X
|
XI
|
XII
|
XIII
|
XIV
|
XV
|
XVI
|
XVII
|
XVIII
|
XIX
|
XX
|
XXI
|
Latinitas humanistica
saec. XVI. (ca. 1500/1508 p.C.n.)
- Lucianus in Philopseude: Καὶ τοῦ λόγου θεὸν ἀπὸ μηχανῆς ἐπεισκληθῆναί μοι τοῦτον ᾤμην ἀπὸ τῆς τύχης, id est ‘Ac juxta proverbium arbitrabar hunc mihi perinde quasi deum quempiam repente apparentem a fortuna fuisse adductum.’ Allusit eodem in libro De mercede servientibus: Οἰκεῖοι γὰρ τῆς τοιαύτης τραγῳδίας οὗτοί γε, ἤ τιν’ ἄλλον ἐκ μηχανῆς θεὸν ἐπὶ τῷ καρχησίῳ καθεζόμενον, id est ‘Nam hi peculiariter a huiusmodi tragoediam pertinent; aut alium deum quempiam de repente exortum atque in antennis considentem.’ —Adagiorum chiliades Erasmi [1][2]
Fontes
