Discretiva
|
animadvertendae dictio est in variis linguis:
|
Formae affines[+/-]
Proprietates grammaticales[+/-]
| Forma
|
Modus flexurae
|
originis
|
| animadvertendae
|
casus genitivus singularis · genus femininum
|
gerundivi animadvertendus
|
| animadvertendae
|
casus dativus singularis · genus femininum
|
gerundivi animadvertendus
|
| animadvertendae
|
casus nominativus pluralis · genus femininum
|
gerundivi animadvertendus
|
| animadvertendae
|
casus vocativus pluralis · genus femininum
|
gerundivi animadvertendus
|
Appellatio pronuntiatusque[+/-]
- Syllabificatio phonetica: a·ni·mad·ver·ten·dae — morphologica: anim-ad-vert-end-ae
|
|
Marcus Terentius Varro
–116…–27
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
| antiq.
|
class.
|
I
|
II
|
III
|
IV
|
V
|
VI
|
VII
|
VIII
|
IX
|
X
|
XI
|
XII
|
XIII
|
XIV
|
XV
|
XVI
|
XVII
|
XVIII
|
XIX
|
XX
|
XXI
|
Latinitas Romana
class. (ca. 47-45 a.C.n.)
- Quare in his quoque partibus similitudines ab aliis male, ab aliis bene quod solent sumi in casibus conferendis, recte an perperam videndum; sed ubicumque commoventur litterae, non solum eae sunt animadvertendae, sed etiam quae proxumae sunt neque moventur: haec enim vicinitas aliquantum potest in verborum declinationibus. —De lingua Latina Varronis [1][2]
Fontes
