Jump to content

alces

E Victionario
Alces

Appellatio pronuntiatusque

[+/-]
API: /ˈal.keːs/(classice)
Syllabificatio phonetica: al·cēs — morphologica: alc-es

Formae aliae

[+/-]

Notatio

[+/-]

Cf. vocem Palaeograecam ἄλκη (alcē), Palaeanglicam eolh, etc.

Nomen substantivum

[+/-]

alc|ēs, -is fem.; epicoenum [1][2][3]

  1. Maxima species cervi, taxonomice Alces alces vocatur.

Declinatio

[+/-]
f. sing. plur.
nom. alcēs alcēs I
gen. alcis alcium II
dat. alcī alcibus III
acc. alcem
alcēn
alcēs IV
abl. alce alcibus VI
voc. alcēs alcēs V

Translationes

[+/-]
Maxima species cervidilatare ▼
Maxima species cervicollabi ▲
Solum alces Linguae multae
ab hac subpagina tractatur.
Vide etiam s.v.
Alces.

Discretiva

alces dictio est in variis linguis:

Dictiones similes

[+/-]

Formae affines

[+/-]

Proprietates grammaticales

[+/-]
Forma Modus flexurae originis
alcēs casus vocativus singularis substantivi alcēs
alcēs casus nominativus pluralis substantivi alcēs
alcēs casus accusativus pluralis substantivi alcēs
alcēs casus vocativus pluralis substantivi alcēs

Appellatio pronuntiatusque

[+/-]
API: /ˈal.keːs/(classice)
Syllabificatio phonetica: al·cēs — morphologica: alc-es

Loci

[+/-]

Latinitas Romana

saec. I.

Fontes

  1. 1.0 1.1 Aegidius [Egidio] Forcellini, Lexicon Totius Latinitatis (Editio Quarta: Bononiae, Patavii) Tom. I, p. 174 — “ALCĒS vel Alce, is, f. 3.”
  2. 2.0 2.1 Karl Ernst Georges, Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch (Hannover 1913/1918) — alcēs, is, Akk. ēn, Plur. alcēs, f. (griech. ἄλκη, ahd. ëlho, elaho, nhd. Elch)  (tom. 1, p. 294)
  3. 3.0 3.1 Langenscheidt, Online-Wörterbuch (Lexicon Latinum et Germanicum)alces