agitavimus

Discretiva

agitavimus dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
agitāvimus	prima pluralis	perfectum	activa	indicativus	agitō (agitāre)

Appellatio pronuntiatusque

API: /agi'taːwi.mus/

(classice)

Syllabificatio phonetica: a·gi·tā·vi·mus — morphologica: agitav-imus

Loci

Anicius Manlius Torquatus Severinus Boetius ca. 480-525

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas postclassica

saec. VI.  (ca. 523-525 p.C.n.)

• Tum illa: Minime, inquit, ludimus remque omnium maximam dei munere, quem dudum deprecabamur, exegimus. Ea est enim divinae forma substantiae, ut neque in externa dilabatur nec in se externum aliquid ipsa suscipiat, sed, sicut de ea Parmenides ait: Πάτοθεν εὐκύκλου σφαίρης ἐναλίγκιον ὄγκωι rerum orbem mobilem rotat, dum se immobilem ipsa conservat. Quodsi rationes quoque non extra petitas, sed intra rei, quam tractabamus, ambitum collocatas agitavimus, nihil est, quod admirere, cum Platone sanciente didiceris cognatos, de quibus loquuntur, rebus oportere esse sermones. —Consolatio philosophiae Boetii