adsumuntur

Discretiva

adsumuntur dictio est in variis linguis:

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
adsūmuntur	tertia pluralis	praesens	passiva	indicativus	adsūmō (adsūmere)

API: /ad.suːˈmuntur/

Syllabificatio phonetica: ad·sū·mun·tur — morphologica: ad-sum-untur

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

class. (44 a.C.n. / 710 a.u.)

Itaque licet definire locum esse argumenti sedem, argumentum autem rationem, quae rei dubiae faciat fidem. Sed ex his locis in quibus argumenta inclusa sunt, alii in eo ipso de quo agitur haerent, alii adsumuntur extrinsecus. In ipso tum ex toto, tum ex partibus eius, tum ex nota, turn ex eis rebus quae quodam modo adfectae sunt ad id de quo quaeritur. Extrinsecus autem ea ducuntur quae absunt longeque disiuncta sunt. —Topica Ciceronis ^[1]^[2]

saec. VII.

Topica est disciplina inveniendorum argumentorum. Divisio Topicorum, sive locorum ex quibus argumenta dicuntur, triplex est. Nam alia in eo ipso, de quo agitur, haerent; alia, quae dicuntur effecta, quae quodammodo ex rebus aliis tracta noscuntur; alia, quae adsumuntur extrinsecus. Argumenta, quae in eo ipso, de quo agitur, haerent, in tribus divisa sunt. Prima, a toto; secunda, a parte; tertia, a nota. —Etymologiarum libri XX Isidori Hispalensis ^[3]^[2]

↑ ^1.0 ^1.1 Marcus Tullius Cicero - Topica. (Universitas Turicensis): 2 [8] — adsumuntur
↑ ^2.0 ^2.1 ^2.2 Vicicitatio: adsumuntur.
↑ ^3.0 ^3.1 Isidorus Hispalensis - Etymologiarum libri XX. (Bibliotheca Augustana): Liber II. Caput XXX. [1] — adsumuntur