accurato

Discretiva

accurato dictio est in variis linguis:

• Italice: accurato

Formae affines

Latine

accūrātō

Proprietates grammaticales¹

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
accūrātō	secunda singularis	futurum	activa	imperativus	accūrō (accūrāre)
accūrātō	tertia singularis	futurum	activa	imperativus	accūrō (accūrāre)

Appellatio

API: /ak.kuːˈraːtoː/

(classice)

Syllabificatio phonetica: ac·cū·rā·tō — morphologica: ac-cur-ato

Proprietates grammaticales²

Forma	Modus flexurae	originis
accūrātō	casus dativus singularis · genus masculinum	participii accūrātus
accūrātō	casus ablativus singularis · genus masculinum	participii accūrātus
accūrātō	casus dativus singularis · genus neutrum	participii accūrātus
accūrātō	casus ablativus singularis · genus neutrum	participii accūrātus

Appellatio

API: /ak.kuːˈraːtoː/

(classice)

Syllabificatio phonetica: ac·cū·rā·tō — morphologica: ac-curat-o

Italice

accurato

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
accurato	—	perfectum	—	participium	accurare

Appellatio

API: /ak.kuˈrato/

Syllabificatio phonetica: ac·cu·ra·to — morphologica: ac-curat-o

Loci

M. Tullius Cicero -106…-43

M. Fabius Quintilianus ca. 35-100

Aulus Gellius ca. 130-170

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

class.  (55 a.C.n. / 699 a.u.)

• Qua re, Caesar, ego quoque hoc a te peto, ut, si tibi videtur, disputes de hoc toto iocandi genere quid sentias, ne qua forte dicendi pars, quoniam ita voluistis, in hoc tali coetu atque in tam accurato sermone praeterita esse videatur. —De oratore Ciceronis

saec. I.  (ca. 90-96 p.C.n.)

• Itaque nec parricidam «nequam» dixeris hominem nec deditum forte meretrici «nefarium», quia alterum parum, alterum nimium est. Proinde quaedam hebes sordida ieiuna tristis ingrata vilis oratio est. Quae vitia facillime fient manifesta contrariis virtutibus. Nam primum acuto, secundum nitido, tertium copioso, deinceps hilari iucundo accurato diversum est. —Institutio oratoria Quintiliani

Latinitas postclassica

saec. II.  (ca. 170-177 p.C.n.)

• Demosthenen traditum est vestitu ceteroque cultu corporis nitido venustoque nimisque accurato fuisse. Et hinc ei τὰ κομψὰ illa χλανίσκια et μαλακοὶ χιτωνίσκοι ab aemulis adversariisque probro data, hinc etiam turpibus indignisque in eum verbis non temperatum, quin parum vir et ore quoque polluto diceretur. —Noctes Atticae A. Gellii