Discretiva
|
accurat dictio est in variis linguis:
|
Proprietates grammaticales
[+/-]
| Forma
|
Persona
|
Tempus
|
Vox
|
Modus
|
Verbum
|
| accūrat
|
tertia singularis
|
praesens
|
activa
|
indicativus
|
accūrō (accūrāre)
|
Appellatio pronuntiatusque
[+/-]
- Syllabificatio phonetica: ac·cū·rat — morphologica: ac-cur-at
T. Maccius Plautus
ca. -254…-184
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
| antiq.
|
class.
|
I
|
II
|
III
|
IV
|
V
|
VI
|
VII
|
VIII
|
IX
|
X
|
XI
|
XII
|
XIII
|
XIV
|
XV
|
XVI
|
XVII
|
XVIII
|
XIX
|
XX
|
XXI
|
Latinitas Romana
antiq. (ca. 200 a.C.n. / 554 a.u.)
- si quam rem accures sobrie aut frugaliter,
- solet illa recte sub manus succedere.
- atque edepol ferme ut quisque rem accurat suam,
- sic ei procedit postprincipio, denique
- si malus aut nequamst, male res vortunt quas agit,
- sin autem frugist, eveniunt frugaliter. —Persa Plauti [1][2]
Fontes
