Terentius

Latine

Appellatio pronuntiatusque

API: /teˈren.ti.us/

(classice)

Syllabificatio phonetica: Te·ren·ti·us — morphologica: Terent-ius

Nomen proprium

Terent|ius, -iī masc.

1. Romanum nomen gentile.
2. Praenomen masculinum.

Nomina clara

• Marcus Terentius Varro

Declinatio

m.	sing.	plur.
nom.	Terentius	—	I
gen.	Terentiī Terentī	—	II
dat.	Terentiō	—	III
acc.	Terentium	—	IV
abl.	Terentiō	—	VI
voc.	Terentī	—	V

Progenies

Progenies nominis “Terentius”	dilatare ▼

Progenies nominis “Terentius”	collabi ▲

Anglice: Terence Batave: Terens Dacoromane: Terențiu Francogallice: Térence Germanice: Terenz Graeca Antiqua: Τερέντιος ‎(Teréntios) Hispanice: Terencio Italice: Terenzio Lusitane: Terêncio Norvegice: Terens Ruthenice: Тере́нтий ‎(Teréntij) Suecice: Terens

Loci

M. Tullius Cicero -106…-43

C. Plinius Secundus 23-79

P. Cornelius Tacitus 55-117

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

class.  (44 a.C.n. / 710 a.u.)

• Quid enim potest esse tam flexibile, tam devium quam animus eius qui ad alterius non modo sensum ac voluntatem sed etiam vultum atque nutum convertitur?

Negat quis, nego; ait, aio; postremo imperavi egomet mihi

Omnia adsentari,

ut ait idem Terentius, sed ille in Gnathonis persona, quod amici genus adhibere omnino levitatis est. —Laelius de amicitia Ciceronis

saec. I.  (ca. 78 p.C.n.)

• legatus quoque, qui Rhodiorum causam in senatu magna cum admiratione oraverat, in limine curiae protinus expiravit progredi volens, Cn. Baebius Tamphilus, praetura et ipse functus, cum a puero quaesisset horas, Aulus Pompeius in Capitolio, cum deos salutasset, M'. Iuventius Thalna consul, cum sacrificaret, C. Servilius Pansa, cum staret in foro ad tabernam hora diei secunda in P. fratrem innixus, Baebius iudex, dum vadimonium differri iubet, M. Terentius Corax, dum tabellas scribit in foro. —Naturalis historia Plinii

Latinitas postclassica

saec. II.  (ca. 116 p.C.n.)

• Nam ea tempestate qua Seiani amicitiam ceteri falso exuerant ausus est eques Romanus M. Terentius, ob id reus, amplecti, ad hunc modum apud senatum ordiendo: ‘fortunae quidem meae fortasse minus expediat adgnoscere crimen quam abnuere: sed utcumque casura res est, fatebor et fuisse me Seiano amicum et ut essem expetisse et postquam adeptus eram laetatum.’ —Annales P. Cornelii Taciti