Priscianus

Latine

Appellatio pronuntiatusque

API: /priːs.kiˈaːnus/

(classice)

Syllabificatio phonetica: Prīs·ci·ā·nus — morphologica: Priscian-us

Nomen proprium

Prīsciān|us, -ī masc.

1. Nomen et praenomen masculinumm.
2. Priscianus Caesariensis, grammaticus Latinus, floruit tempore Anastasii imperatoris, ca. 500-530 p.C.n.
3. Theodorus Priscianus, medicus tempore Gratiani imperatoris, ca. 370 p.C.n.

Declinatio

m.	sing.	plur.
nom.	Prīsciānus	—	I
gen.	Prīsciānī	—	II
dat.	Prīsciānō	—	III
acc.	Prīsciānum	—	IV
abl.	Prīsciānō	—	VI
voc.	Prīsciāne	—	V

Usus

Latinitas postclassica

saec. IV. - saec. V.

• Praesumptum aut conpertum tenes, quanta mihi sit tuae laudis antiquitas. eapropter nihil fieri patior, quod actuum tuorum gratiam devenustet. Priscianus frater meus cum primis philosophorum litteratura et honestate censendus senatu auctore salarii emolumenta consequitur. —Epistulae Q. Aurelii Symmachi (ca. 340-402). Liber primus. Ad Patrem.

Translationes

Nomen et praenomen masculinumm	dilatare ▼

Nomen et praenomen masculinumm	collabi ▲

Anglice: Priscian (en) Francogallice: Priscien (fr) m Germanice: Priscian (de) m Italice: Prisciano (it) m Polonice: Pryscjan (pl) m Ruthenice: Присциан (ru) m ‎(Priscian)