Clius

E Victionario

Discretiva

Clius dictio est in variis linguis:

Formae affines[+/-]

Latine[+/-]

Proprietates grammaticales[+/-]

Forma Modus flexurae originis
Clīūs casus genitivus singularis nominis Clīō

Appellatio pronuntiatusque[+/-]

API: /ˈkliːuːs/(classice)
Syllabificatio phonetica: Clī·ūs — morphologica: Cli-us

Usus[+/-]

Latinitas nova

saec. XVII.

  • Quid enim, si Atrides, Clio, Orpheus, epitome, methodus etc. obiiciantur, subito his in genere casibusque tribues? an sine graecarum literarum cognitione dicturus facile es, Clius amatae, orphea dulcem, Atridae moniti, epitomes scriptae, methodi neglectae? An poteris in orthographia securus esse, et Latina a Graecis distinguere? —Palaestra Styli Romani Iacobi Masenii. (1606-1681). Liber III. p. 303 [1]

Fontes

  1. ↑ 1.0 1.1 Iacobus Masenius - Palaestra Styli Romani. Coloniae Agrippinae, apud Ioannem Busaeum, M. DC. LIX. Liber III. Caput I. Romanae eloquentiae studioso mediocrem Graecae linguae cognitionem prorsus esse necessariam: ac de facili eiusdem comparandae ratione, p. 303
Receptum de "https://la.wiktionary.org/w/index.php?title=Clius&oldid=215901"