Centaurum

Discretiva

Centaurum dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Modus flexurae	originis
Centaurum	casus accusativus singularis	substantivi Centaurus

Appellatio

API: /kenˈtau̯-rum/

(classice)

Syllabificatio phonetica: Cen·tau·rum — morphologica: Centaur-um

Loci

Publius Vergilius Maro -70…-19

Marcus Manilius fl. 14

M. Fabius Quintilianus ca. 35-100

antiq.

class.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

class.  (ca. 29-19 a.C.n.)

• Filius, aequalis comitatus classe catervas,

ingentem remis Centaurum promovet: ille

instat aquae saxumque undis immane minatur

arduus et longa sulcat maria alta carina. —Aeneidos libri XII P. Vergilii Maronis

class.

• alter ab excelso decurrens limes Olympo

Serpentis caudam siccas et dividit Arctos

et iuga Chelarum medio volitantia gyro,

[circulus a summo nascentem vertice mundum

permeat Arctophylaca petens per terga Draconis,

tangit et Erigonen, Chelarum summa recidit]

extremamque secans Hydram mediumque sub austris

Centaurum adverso concurrit rursus in axe,

et redit in caelum, squamosaque tergora Ceti

Lanigerique notat fines clarumque Trigonum

Andromedaeque sinus imos, vestigia matris,

principiumque suum repetito cardine claudit. —Astronomicon M. Manilii

saec. I.  (ca. 90-96 p.C.n.)

• Superest ex his quae aliter significant metalempsis, id est transumptio, quae ex alio tropo in alium velut viam praestat, * et rarissimus et improbissimus, Graecis tamen frequentior, qui Centaurum, qui Chiron est, Ἥσσονα et insulas ὀξείας θοάς dicunt. Nos quis ferat si Verrem «suem» aut Aelium Catum «doctum» nominemus? —Institutio oratoria Quintiliani