effutio

E Victionario

Latine[+/-]

Appellatio pronuntiatusque[+/-]

API: /efˈfuːti.oː/(classice)
Syllabificatio phonetica: ef·fū·ti·ō — morphologica: effut-io

Notatio[+/-]

← Latineex et *futio (fundō, fundere)

Verbum transitivum [+/-]

effūtĭō, effūtīre, effūtĭī | effūtīvī, effūtītum [1]

  1. √ Cum mendacio dicere.
  2. Celanda foras mittere, fundo vel vana proferre.

Coniugatio[+/-]

Verbum finitum

­
Thema Vox activa
effūt- Tempus praesens imperfectum futurum
Persona indicativ. coniunct. imperat. indicativ. coniunct. indicativ. imperat.
I. sing. effūtiō effūtiam   effūtiēbam effūtīrem effūtiam  
II. sing. effūtīs effūtiās effūtī! effūtiēbās effūtīrēs effūtiēs effūtītō!
III. sing. effūtit effūtiat   effūtiēbat effūtīret effūtiet effūtītō!
I. plur. effūtīmus effūtiāmus   effūtiēbāmus effūtīrēmus effūtiēmus  
II. plur. effūtītis effūtiātis effūtīte! effūtiēbātis effūtīrētis effūtiētis effūtītōte!
III. plur. effūtiunt effūtiant   effūtiēbant effūtīrent effūtient effūtiuntō!
Thema Vox passiva
effūt- Tempus praesens imperfectum futurum
Persona indicativ. coniunct. imperat. indicativ. coniunct. indicativ. imperat.
I. sing. effūtior effūtiar   effūtiēbar effūtīrer effūtiar  
II. sing. effūtīris effūtiāris effūtīre! effūtiēbāris effūtīrēris effūtiēris effūtītor!
III. sing. effūtītur effūtiātur   effūtiēbātur effūtīrētur effūtiētur effūtītor!
I. plur. effūtīmur effūtiāmur   effūtiēbāmur effūtīrēmur effūtiēmur  
II. plur. effūtīminī effūtiāminī effūtīminī! effūtiēbāminī effūtīrēminī effūtiēminī
III. plur. effūtiuntur effūtiantur   effūtiēbantur effūtīrentur effūtientur effūtiuntor!
Thema Vox activa
effūtīv- Tempus perfectum plusquam perfectum futurum
exactum
Persona indicativ. coniunct. indicativ. coniunct.
I. sing. effūtīvī effūtīverim effūtīveram effūtīvissem effūtīverō
II. sing. effūtīvistī effūtīveris effūtīverās effūtīvissēs effūtīveris
III. sing. effūtīvit effūtīverit effūtīverat effūtīvisset effūtīverit
I. plur. effūtīvimus effūtīverimus effūtīverāmus effūtīvissēmus effūtīverimus
II. plur. effūtīvistis effūtīveritis effūtīverātis effūtīvissētis effūtīveritis
III. plur. effūtīvērunt effūtīverint effūtīverant effūtīvissent effūtīverint

Verbum infinitum

Modus infinitivus participium
Tempus praesens perfectum futurum praesens perfectum futurum
Vox
activa
effūtīre effūtīvisse effūtītūrum,
-am, -um esse
effūtiēns   effūtītūrus,
-a, -um­
Vox
passiva
effūtīrī effūtītum,
-am, -um esse
effūtītum īrī   effūtītus,
-a, -um
 

Gerundium Gerundivum Supinum
effūtiendī effūtiendus, -a, -um effūtītum effūtītū

Dictiones collatae[+/-]

  1. garriō, garrīre

Synonyma

  1. effundō, effundere

Dictiones derivatae[+/-]

Translationes[+/-]

Cum mendacio diceredilatare ▼
Cum mendacio dicerecollabi ▲
Celanda foras mitteredilatare ▼
Celanda foras mitterecollabi ▲

Fontes

  1. 1.0 1.1 Karl Ernst Georges, Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch (Hannover 1913/1918) — ef-fūtio, īvī u. iī, ītum, īre (ex u. *futio, vgl. fūtilis) (tom. 1, p. 2362)
  2. Vicicitatio: audio.