Auxilium:Appellatio Anglo-Latina
Hic, appellatio translaticia lingua Latina modo Anglorum tractatur. Non hodie, ut olim, in operibus Latinis legendis adhibetur, sed adhuc in verbis singulis mutuandis; ubi verbum Latinum mutuant qui Anglice loquuntur,
|
Haec dictio adhuc stipula est. Amplificando eam adiuvabis Victionarium meliorari. |
- Longitudo originalis vocalium Latinarum ignorantur. Nil refert ‘ā’ sit an ‘ă’ classice; isdem regulis tractantur.
- Accentus originalis retinetur.
- Vocalis ante duo consonantes semper ‘brevis’ est.
- Vocalis paenultima cum accentu ‘longa’ est, ut āpex.
- Vocalis antepaenultima cum accentu ‘brevis’ est, ut stămina.
- Vocalis cum accentu ante r ‘longa’ est, ut lārva.
- Vocalis cum accentu ante i ante alteram vocalem ‘longa’ est, ut ālias, nisi i sit, ut fĭlius.
- Alterae syllabae accentum habent: Constàntinópolis, Cònstantìnopòlitánus.
- Vocales cum his accentibus secundariis semper ‘breves’ sunt, nisi elongantur per regulam larva aut alias.
Vocales, quae hic ‘breves’ et ‘longae’ vocantur, ut Anglice dicunt vocales longas et breves esse pronuntiantur, non longitudine vere dicta; h.e. ē = /i/ (non /eː/), ī = /aɪ/, etc. (Vocali autem longae ante r sonus est alter.)