Discretiva
|
probaturum dictio est in variis linguis:
|
Formae affines[+/-]
Proprietates grammaticales[+/-]
Forma
|
Modus flexurae
|
originis
|
probātūrum
|
casus accusativus singularis · genus masculinum
|
participii probātūrus
|
probātūrum
|
casus nominativus singularis · genus neutrum
|
participii probātūrus
|
probātūrum
|
casus accusativus singularis · genus neutrum
|
participii probātūrus
|
probātūrum
|
casus vocativus singularis · genus neutrum
|
participii probātūrus
|
Appellatio pronuntiatusque[+/-]
- Syllabificatio phonetica: pro·bā·tū·rum — morphologica: probatur-um
|
Plinius minor 61-113
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
antiq.
|
I
|
II
|
III
|
IV
|
V
|
VI
|
VII
|
VIII
|
IX
|
X
|
XI
|
XII
|
XIII
|
XIV
|
XV
|
XVI
|
XVII
|
XVIII
|
XIX
|
XX
|
XXI
|
Latinitas Romana
class. (45 a.C.n. / 709 a.u.)
- Utrum igitur percurri omnem Epicuri disciplinam placet an de una voluptate quaeri, de qua omne certamen est? Tuo vero id quidem, inquam, arbitratu. Sic faciam igitur, inquit: unam rem explicabo, eamque maximam, de physicis alias, et quidem tibi et declinationem istam atomorum et magnitudinem solis probabo et Democriti errata ab Epicuro reprehensa et correcta permulta. nunc dicam de voluptate, nihil scilicet novi, ea tamen, quae te ipsum probaturum esse confidam. —De finibus bonorum et malorum Ciceronis [1][2]
saec. I.
- Uxori enim meae audita morte avi volenti ad amitam suam excurrere usum eorum negare durum putavi, cum talis officii gratia in celeritate consisteret, sciremque te rationem itineris probaturum, cuius causa erat pietas. Haec tibi scripsi, quia mihi parum gratus fore videbar, si dissimulassem inter alia beneficia hoc unum quoque me debere indulgentiae tuae, quod fiducia eius quasi consulto te non dubitavi facere, quem si consuluissem, sero fecissem. —Epistulae Plini minoris [3][2]
Fontes