Discretiva
|
iactas dictio est in variis linguis:
|
Formae affines[+/-]
Proprietates grammaticales[+/-]
Forma
|
Persona
|
Tempus
|
Vox
|
Modus
|
Verbum
|
iactās
|
secunda singularis
|
praesens
|
activa
|
indicativus
|
iactō (iactāre)
|
Forma
|
Modus flexurae
|
originis
|
iactās
|
casus accusativus pluralis · genus femininum
|
participii iactus
|
Appellatio pronuntiatusque[+/-]
- Syllabificatio phonetica: iac·tās — morphologica: iact-arum
Latinitas Romana
class. (50 a.C.n. / 704 a.u.)
- Res publica me valde sollicitat. Faveo Curioni, Caesarem honestum esse cupio, pro Pompeio emori possum, sed tamen ipsa re publica nihil mihi est carius; in qua tu non valde te iactas. Districtus enim mihi videris esse, quod et bonus civis et bonus amicus es. —Epistolae ad Familiares Ciceronis [1][2]
saec. I. (ca. 45 p.C.n.)
- Aras frequentas: nempe abigeris, quom venis.
- Reges commemoras et matronarum oscula;
- Super etiam iactas tegere quod debet pudor.
- Nihil laboras: ideo cum opus est, nil habes.
- Ego granum in hiemem cum studiose congero,
- Te circa murum pasci video stercore. —Fabulae Phaedri [3][2]
saec. I. (ca. 85-102 p.C.n.)
- Maiores nusquam rhonchi: iuvenesque senesque
- Et pueri nasum rhinocerotis habent.
- Audieris cum grande sophos, dum basia iactas,
- Ibis ab excusso missus in astra sago. —Epigrammata M. Valerii Martialis [4][2]
Fontes