viaturo

E Victionario

Discretiva

viaturo dictio est in variis linguis:

Formae affines[+/-]

Latine[+/-]

Proprietates grammaticales[+/-]

Forma Modus flexurae originis
viātūrō casus dativus singularis · genus masculinum participii viātūrus
viātūrō casus ablativus singularis · genus masculinum participii viātūrus
viātūrō casus dativus singularis · genus neutrum participii viātūrus
viātūrō casus ablativus singularis · genus neutrum participii viātūrus

Appellatio pronuntiatusque[+/-]

API: /wiaːˈtuːroː/(classice)
Syllabificatio phonetica: vi·ā·tū·rō — morphologica: viat-ur-o

Usus[+/-]

Latinitas nova

saec. XVI. - saec. XVII.

  • Summa petitionis nostrae haec est, ut filio eius, quem dixi, iam peregre viaturo, studium ac patrocinium tuum commodare pergas, quo videlicet nominis tui auctoritate per literas interpretes subnixus, gratiosior porro apud exteros existat. —Sylloge epistolarum a viris illustribus scriptarum Iusti Lipsii (1547-1606). Epistola CCXXII. Ianus Douza I. Lipsio S. D. Lovanium.