scripsisset

Discretiva

scripsisset dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
scrīpsisset	tertia singularis	plusquam perfectum	activa	coniunctivus	scrībō (scrībere)

Appellatio pronuntiatusque

API: /skriːpˈsis.set/

(classice)

Syllabificatio phonetica: scrīp·sis·set — morphologica: scrips-isset

Loci

M. Tullius Cicero –106…–43

Quintus Curtius Rufus fl.c.50

M. Fabius Quintilianus ca. 35–100

Apuleius ca. 125–170

Aulus Gellius ca. 130-180

antiq.

class.

I

I

II

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

class.  (45 a.C.n. / 709 a.u.)

• memini me adesse P. Sextilio Rufo, cum is rem ad amicos ita deferret, se esse heredem Q. Fadio Gallo, cuius in testamento scriptum esset se ab eo rogatum ut omnis hereditas ad filiam perveniret. id Sextilius factum negabat. poterat autem inpune; quis enim redargueret? nemo nostrum credebat, eratque veri similius hunc mentiri, cuius interesset, quam illum, qui id se rogasse scripsisset, quod debuisset rogare. addebat etiam se in legem Voconiam iuratum contra eam facere non audere, nisi aliter amicis videretur. —De finibus bonorum et malorum Ciceronis

saec. I.

• Fere idem erant, quos alioqui rex habuerat invisos. Nam cum experiri vellet militum animos, admonuit, qui litteras in Macedoniam ad suos scripsisset, iis, quos ipse mittebat, perlaturis cum fide traderet. Simpliciter ad necessarios suos quisque scripserat, quae sentiebat: aliis gravis erat, plerisque non ingrata militia. —Historiae Alexandri Magni Curtii Rufi

saec. I.  (ca. 90–96 p.C.n.)

• Artem autem memoriae primus ostendisse dicitur Simonides, cuius vulgata fabula est: cum pugili coronato carmen, quale componi victoribus solet, mercede pacta scripsisset, abnegatam ei pecuniae partem quod more poetis frequentissimo degressus in laudes Castoris ac Pollucis exierat: quapropter partem ab iis petere quorum facta celebrasset iubebatur. —Institutio oratoria Quintiliani

Latinitas postclassica

saec. II.  (ca. 158 p.C.n.)

• Ceterum eadem via multi rei cuiusvis maleficii postulabuntur, si ratum futurum est quod quisque in epistola sua vel amore vel odio cuiuspiam scripserit. ‘Magum te scripsit Pudentilla: igitur magus es.’ Quid si consulem me scripsisset: consul essem? Quid enim si pictorem, si medicum, quid denique, si innocentem? Num aliquid horum putares idcirco, quod illa dixisset? Nihil scilicet. —Apologia sive Pro se de magia liber Apulei

saec. II.  (ca. 170-177 p.C.n.)

• Nam cum is ad matrem ita scripsisset: ‘Rex Alexander Iovis Hammonis filius Olympiadi matri salutem dicit’, Olympias ei rescripsit ad hanc sententiam: ‘Amabo’, inquit ‘mi fili, quiescas neque deferas me neque criminere adversum Iunonem; malum mihi prorsum illa magnum dabit, cum tu me litteris tuis paelicem esse illi confiteris.’ —Noctes Atticae A. Gellii