Discretiva
|
placiturae dictio est in variis linguis:
|
Formae affines[+/-]
Proprietates grammaticales[+/-]
Forma
|
Modus flexurae
|
originis
|
placitūrae
|
casus genitivus singularis · genus femininum
|
participii placitūrus
|
placitūrae
|
casus dativus singularis · genus femininum
|
participii placitūrus
|
placitūrae
|
casus nominativus pluralis · genus femininum
|
participii placitūrus
|
placitūrae
|
casus vocativus pluralis · genus femininum
|
participii placitūrus
|
Appellatio pronuntiatusque[+/-]
- Syllabificatio phonetica: pla·ci·tū·rae — morphologica: placit-ur-ae
|
|
|
Apuleius ca. 125-170
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
antiq.
|
class.
|
I
|
II
|
III
|
IV
|
V
|
VI
|
VII
|
VIII
|
IX
|
X
|
XI
|
XII
|
XIII
|
XIV
|
XV
|
XVI
|
XVII
|
XVIII
|
XIX
|
XX
|
XXI
|
Latinitas postclassica
saec. II. (ca. 170 p.C.n.)
- vel quod praecipua pars ista corporis in aperto et perspicuo posita prima nostris luminibus occurrit et quod in ceteris membris floridae vestis hilaris color, hoc in capite nitor nativus operatur; denique pleraeque indolem gratiamque suam probaturae lacinias omnes exuunt, amicula dimovent, nudam pulchritudinem suam praebere se gestiunt magis de cutis roseo rubore quam de vestis aureo colore placiturae. —Metamorphoseon libri XI Apulei [1][2]
Fontes