Discretiva
|
pareto dictio est in variis linguis:
|
Formae affines[+/-]
Proprietates grammaticales[+/-]
| Forma
|
Persona
|
Tempus
|
Vox
|
Modus
|
Verbum
|
| pārētō
|
secunda singularis
|
futurum
|
activa
|
imperativus
|
pāreō (pārēre)
|
| pārētō
|
tertia singularis
|
futurum
|
activa
|
imperativus
|
pāreō (pārēre)
|
Appellatio pronuntiatusque[+/-]
- Syllabificatio phonetica: pā·rē·tō — morphologica: par-eto
|
|
|
|
Apuleius
ca. 125-170
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
| antiq.
|
class.
|
I
|
II
|
III
|
IV
|
V
|
VI
|
VII
|
VIII
|
IX
|
X
|
XI
|
XII
|
XIII
|
XIV
|
XV
|
XVI
|
XVII
|
XVIII
|
XIX
|
XX
|
XXI
|
Latinitas postclassica
saec. II. (ca. 170 p.C.n.)
- Nec mora, cum paulo maturius lectum maritus accubans eamque etiam nunc lacrimantem complexus sic expostulat: «Haecine mihi pollicebare, Psyche mea? Quid iam de te tuus maritus expecto, quid spero? Et perdia et pernox nec inter amplexus coniugales desinis cruciatum. Age iam nunc ut voles, et animo tuo damnosa poscenti pareto! Tantum memineris meae seriae monitionis, cum coeperis sero paenitere.» —Metamorphoseon libri XI Apulei [1][2]
Fontes
