iacturae

E Victionario

Discretiva

iacturae dictio est in variis linguis:

Formae affines[+/-]

Latine[+/-]

Proprietates grammaticales[+/-]

Forma Modus flexurae originis
iactūrae casus genitivus singularis · genus femininum participii iactūrus
iactūrae casus dativus singularis · genus femininum participii iactūrus
iactūrae casus nominativus pluralis · genus femininum participii iactūrus
iactūrae casus vocativus pluralis · genus femininum participii iactūrus
iactūrae casus genitivus singularis substantivi iactūra
iactūrae casus dativus singularis substantivi iactūra
iactūrae casus nominativus pluralis substantivi iactūra
iactūrae casus vocativus pluralis substantivi iactūra

Appellatio pronuntiatusque[+/-]

API: /jakˈtuːrae̯/(classice)
Syllabificatio phonetica: iac·tū·rae — morphologica: iact-ur-ae

Loci[+/-]

M. Tullius Cicero
-106…-43
Petronius Arbiter
ca. 14-66
Apuleius
ca. 125-170
antiq. class. I II III IV V VI VII VIII IX X XI XII XIII XIV XV XVI XVII XVIII XIX XX XXI

Latinitas Romana

class.  (45 a.C.n. / 709 a.u.)

  • Quid, si non modo utilitatem tibi nullam afferet, sed iacturae rei familiaris erunt faciendae, labores suscipiendi, adeundum vitae periculum? ne tum quidem te respicies et cogitabis sibi quemque natum esse et suis voluptatibus? vadem te ad mortem tyranno dabis pro amico, ut Pythagoreus ille Siculo fecit tyranno? —De finibus bonorum et malorum Ciceronis [1][2]

saec. I.

  • Plura volebat proferre, credo, et ineptiora praeteritis, cum ancilla Tryphaenae Gitona in partem navis inferiorem ducit, corymbioque dominae pueri adornat caput. Immo supercilia etiam profert de pyxide, sciteque iacturae liniamenta secuta totam illi formam suam reddidit. Agnovit Tryphaena verum Gitona, lacrimisque turbata tunc primum bona fide puero basium dedit. —Satyricon T. Petronii Arbitri [3][2]

Latinitas postclassica

saec. II.  (ca. 170 p.C.n.)

  • Subicit alius: «Laudo istam tuam mehercules et ipse constantiam, quod cotidie furatis clanculo partibus praevenisti querimoniam, quam diutissime sustinens tacitus ingemescebam, ne viderer rapinae sordidae meum fratrem arguere. Sed bene, quod utrimquesecus sermone prolato iacturae remedium quaeritur, ne silentio procedens simultas Eteocleas nobis contentiones pariat.» —Metamorphoseon libri XI Apulei [4][2]

Fontes

  1. 1.0 1.1 Marcus Tullius Cicero - De finibus bonorum et malorum libri quinque. (The Latin Library): Liber secundus. XXIV [79] — iacturae
  2. 2.0 2.1 2.2 2.3 Vicicitatio: iacturae.
  3. 3.0 3.1 T. Petronius Arbiter, Satyricon - quae supersunt (apud Guilielmum Vande Water, Trajecti ad Rhenum MDCCIX). Cap. CX. [2] — iacturae
  4. 4.0 4.1 Apuleius - Metamorphoseon libri XI. (Bibliotheca Augustana): Liber X. Capitulum XIV. Versus 7 — iacturae