Discretiva
|
iaciendis dictio est in variis linguis:
|
Formae affines[+/-]
Proprietates grammaticales[+/-]
| Forma
|
Modus flexurae
|
originis
|
| iaciendīs
|
casus dativus pluralis
|
gerundivi iaciendus
|
| iaciendīs
|
casus ablativus pluralis
|
gerundivi iaciendus
|
Appellatio pronuntiatusque[+/-]
- Syllabificatio phonetica: ia·ci·en·dīs — morphologica: iac-iend-is
|
|
Titus Livius
-58…+17
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
| antiq.
|
class.
|
I
|
II
|
III
|
IV
|
V
|
VI
|
VII
|
VIII
|
IX
|
X
|
XI
|
XII
|
XIII
|
XIV
|
XV
|
XVI
|
XVII
|
XVIII
|
XIX
|
XX
|
XXI
|
Latinitas Romana
class. (anno 220-244 u.c.)
- Nam cum velut posito bello fundamentis templi iaciendis aliisque urbanis operibus intentum se esse simularet, Sextus filius eius, qui minimus ex tribus erat, transfugit ex composito Gabios, patris in se saevitiam intolerabilem conquerens: iam ab alienis in suos vertisse superbiam et liberorum quoque eum frequentiae taedere, ut quam in curia solitudinem fecerit domi quoque faciat, ne quam stirpem, ne quem heredem regni relinquat. —Ab urbe condita Titi Livii [1][2]
Fontes
