Discretiva
|
feminam dictio est in variis linguis:
|
Formae affines[+/-]
Proprietates grammaticales[+/-]
Forma
|
Modus flexurae
|
originis
|
fēminam
|
casus accusativus singularis
|
substantivi fēmina
|
Appellatio pronuntiatusque[+/-]
- Syllabificatio phonetica: fē·mi·nam — morphologica: femin-am
|
|
|
Apuleius ca. 125-170
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
antiq.
|
class.
|
I
|
II
|
III
|
IV
|
V
|
VI
|
VII
|
VIII
|
IX
|
X
|
XI
|
XII
|
XIII
|
XIV
|
XV
|
XVI
|
XVII
|
XVIII
|
XIX
|
XX
|
XXI
|
Latinitas postclassica
saec. II. (ca. 170 p.C.n.)
- «Pol quidem tu dignus» inquam «es extrema sustinere, si quid est tamen novissimo extremius, qui voluptatem Veneriam et scortum scorteum Lari et liberis praetulisti.» At ille digitum a pollice proximum ori suo admovens et in stuporem attonitus «Tace, tace» inquit et circumspiciens tutamenta sermonis: «Parce» inquit «in feminam divinam, nequam tibi lingua intemperante noxam contrahas.» —Metamorphoseon libri XI Apulei [1][2]
Fontes