effutita

E Victionario

Discretiva

effutita dictio est in variis linguis:

Formae affines[+/-]

Latine[+/-]

effūtīta[+/-]

Proprietates grammaticales[+/-]
Forma Modus flexurae originis
effūtīta casus nominativus singularis · genus femininum participii effūtītus
effūtīta casus vocativus singularis · genus femininum participii effūtītus
effūtīta casus nominativus pluralis · genus neutrum participii effūtītus
effūtīta casus accusativus pluralis · genus neutrum participii effūtītus
effūtīta casus vocativus pluralis · genus neutrum participii effūtītus
Appellatio pronuntiatusque[+/-]
API: /ef.fuːˈtiːta/(classice)
Syllabificatio phonetica: ef·fū·tī·ta — morphologica: ef-futit-a

effūtītā[+/-]

Proprietates grammaticales[+/-]
Forma Modus flexurae originis
effūtītā casus ablativus singularis · genus femininum participii effūtītus
Appellatio pronuntiatusque[+/-]
API: /ef.fuːˈtiːtaː/(classice)
Syllabificatio phonetica: ef·fū·tī·tā — morphologica: ef-futit-a

Loci[+/-]

M. Tullius Cicero
-106…-43
antiq. class. I II III IV V VI VII VIII IX X XI XII XIII XIV XV XVI XVII XVIII XIX XX XXI

Latinitas Romana

class.  (44 a.C.n. / 710 a.u.)

  • Num igitur me cogis etiam fabulis credere? Quae delectationis habeant quantum voles, verbis sententiis numeris cantibus adiuventur; auctoritatem quidem nullam debemus nec fidem commenticiis rebus adiungere. Eodemque modo nec ego Publicio nescio cui nec Marciis vatibus nec Apollinis opertis credendum existimo; quorum partim ficta aperte, partim effutita temere numquam ne mediocri quidem cuiquam, non modo prudenti probata sunt. —De divinatione Ciceronis [1][2]

Fontes

  1. 1.0 1.1 Marcus Tullius Cicero - De divinatione. (The Latin Library): Liber secundus. LV [113] — effutita
  2. 2.0 2.1 Vicicitatio: effutita.