Discretiva
|
donanti dictio est in variis linguis:
|
Formae affines[+/-]
dōnantī[+/-]
Proprietates grammaticales[+/-]
Forma
|
Modus flexurae
|
originis
|
dōnantī
|
casus dativus singularis
|
participii dōnāns
|
dōnantī
|
casus ablativus singularis
|
adiectivi dōnāns
|
Appellatio pronuntiatusque[+/-]
- Syllabificatio phonetica: dō·nan·tī — morphologica: don-ant-i
donanti[+/-]
Proprietates grammaticales[+/-]
Forma
|
Modus flexurae
|
originis
|
donanti
|
forma pluralis
|
substantivi donante
|
Appellatio pronuntiatusque[+/-]
| API: /doˈnan.ti/ |
- Syllabificatio phonetica: do·nan·ti — morphologica: donant-i
Latinitas Romana
saec. I. (ca. 85–102 p.C.n.)
- Mutua viginti sestertia forte rogabam,
- Quae vel donanti non grave munus erat.
- Quippe rogabatur felixque vetusque sodalis
- Et cuius laxas arca flagellat opes.
- Is mihi ‘Dives eris, si causas egeris’ inquit.
- Quod peto da, Gai: non peto consilium. —Epigrammata M. Valerii Martialis [1][2]
Fontes