Discretiva
|
dicende dictio est in variis linguis:
|
Formae affines[+/-]
Proprietates grammaticales[+/-]
| Forma
|
Modus flexurae
|
originis
|
| dīcende
|
casus vocativus singularis · genus masculinum
|
gerundivi dīcendus
|
Appellatio pronuntiatusque[+/-]
- Syllabificatio phonetica: dī·cen·de — morphologica: dic-end-e
|
|
Quintus Horatius Flaccus
–65…–8
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
| antiq.
|
class.
|
I
|
II
|
III
|
IV
|
V
|
VI
|
VII
|
VIII
|
IX
|
X
|
XI
|
XII
|
XIII
|
XIV
|
XV
|
XVI
|
XVII
|
XVIII
|
XIX
|
XX
|
XXI
|
Latinitas Romana
class. (ca. 20-13 a.C.n.)
- Prima dicte mihi, summa dicende Camena,
- spectatum satis et donatum iam rude quaeris,
- Maecenas, iterum antiquo me includere ludo?
- non eadem est aetas, non mens. Veianius armis
- Herculis ad postem fixis latet abditus agro,
- ne populum extrema totiens exoret harena. —Epistularum libri II Q. Horatii Flacci [1][2]
Fontes
