Discretiva
|
colligite dictio est in variis linguis:
|
Formae affines[+/-]
Proprietates grammaticales[+/-]
Forma
|
Persona
|
Tempus
|
Vox
|
Modus
|
Verbum
|
colligite
|
secunda pluralis
|
praesens
|
activa
|
imperativus
|
colligō (colligere)
|
Appellatio pronuntiatusque[+/-]
- Syllabificatio phonetica: col·li·gi·te — morphologica: col-lig-ite
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Erasmus ca. 1469-1536
|
|
|
|
|
|
antiq.
|
class.
|
I
|
II
|
III
|
IV
|
V
|
VI
|
VII
|
VIII
|
IX
|
X
|
XI
|
XII
|
XIII
|
XIV
|
XV
|
XVI
|
XVII
|
XVIII
|
XIX
|
XX
|
XXI
|
Latinitas humanistica
saec. XVI. (ca. 1500/1508 p.C.n.)
- Penes Romanos erat rusticana veritas. Talem inducit libro De Finibus secundo: Quod nostri quidem optime disputant, nihil opus esse eum qui philosophus futurus sit scire litteras. Itaque ut maiores nostri ab aratro adduxerunt Cincinnatum illum, ut dictator esset, sic vos de Pelasgis omnibus colligite bonos quidem viros, sed certe non semper eruditos. —Adagiorum chiliades Erasmi [1][2]
Fontes