Discretiva
|
auctores dictio est in variis linguis:
|
Formae affines[+/-]
Proprietates grammaticales[+/-]
| Forma
|
Modus flexurae
|
originis
|
| auctōrēs
|
casus nominativus pluralis · genus masculinum
|
substantivi auctor
|
| auctōrēs
|
casus accusativus pluralis · genus masculinum
|
substantivi auctor
|
| auctōrēs
|
casus vocativus pluralis · genus masculinum
|
substantivi auctor
|
Appellatio pronuntiatusque[+/-]
- Syllabificatio phonetica: auc·tō·rēs — morphologica: auctor-es
|
|
|
|
Apuleius
ca. 125–170
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
| antiq.
|
class.
|
I
|
II
|
III
|
IV
|
V
|
VI
|
VII
|
VIII
|
IX
|
X
|
XI
|
XII
|
XIII
|
XIV
|
XV
|
XVI
|
XVII
|
XVIII
|
XIX
|
XX
|
XXI
|
Latinitas postclassica
saec. II. (ca. 170 p.C.n.)
- Atque ubi fratri suo paratam mortem ebibit, exanimis terrae procumbit, ilicoque repentina pueri pernicie paedagogus commotus ululabili clamore matrem totamque ciet familiam. Iamque cognito casu noxiae potionis varie quisque praesentium auctores insimulabant extremi facinoris. —Metamorphoseon libri XI Apulei [1][2]
Fontes
