animadvertistis

Discretiva

animadvertistis dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
animadvertistis	secunda pluralis	perfectum	activa	indicativus	animadvertō (animadvertere)

Appellatio pronuntiatusque

API: /a.ni.mad.werˈtis.tis/

(classice)

Syllabificatio phonetica: ca·vis·tis — morphologica: anim-ad-vert-istis

Loci

M. Tullius Cicero -106…-43

Titus Livius -58…+17

antiq.

class.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

class.  (70 a.C.n. / 684 a.u.)

• Itaque cum Philinus Herbitensis, homo disertus et prudens et domi nobilis, de calamitate aratorum et de fuga et de reliquorum paucitate publice diceret, animadvertistis, iudices, gemitum populi Romani, cuius frequentia huic causae numquam defuit. Qua de paucitate aratorum alio loco dicam: nunc illud quod praeterii non omnino relinquendum videtur. Nam, per deos immortalis, quod de capite iste dempsit, quo tandem modo vobis non modo ferendum, verum etiam audiendum videtur? —In C. Verrem actio secunda Ciceronis

class.

• ego, qui cum centum milibus ferocissimorum hostium signis conlatis totiens pugnavi, qui plus quadraginta milia hominum cepi aut occidi, qui bina castra eorum expugnavi, qui citra iuga Tauri omnia pacatiora quam terra Italia est reliqui, non triumpho modo fraudor, sed causam apud vos, patres conscripti, accusantibus meis ipse legatis dico. “Duplex eorum, ut animadvertistis, patres conscripti, accusatio fuit: nam nec gerendum mihi fuisse bellum cum Gallis, et gestum temere atque imprudenter dixerunt.” —Ab urbe condita Titi Livii