Discretiva
|
animadverti dictio est in variis linguis:
|
Formae affines[+/-]
Proprietates grammaticales[+/-]
| Forma
|
Persona
|
Tempus
|
Vox
|
Modus
|
Verbum
|
| animadvertī
|
—
|
praesens
|
passiva
|
infinitivus
|
animadvertō (animadvertere)
|
| animadvertī
|
prima singularis
|
perfectum
|
activa
|
indicativus
|
animadvertō (animadvertere)
|
Appellatio pronuntiatusque[+/-]
- Syllabificatio phonetica: a·ni·mad·ver·tī — morphologica: anim-ad-vert-i
|
|
|
|
Apuleius
ca. 125–170
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
| antiq.
|
class.
|
I
|
II
|
III
|
IV
|
V
|
VI
|
VII
|
VIII
|
IX
|
X
|
XI
|
XII
|
XIII
|
XIV
|
XV
|
XVI
|
XVII
|
XVIII
|
XIX
|
XX
|
XXI
|
Latinitas postclassica
saec. II. (ca. 158 p.C.n.)
- Sustine paulisper quae secuntur; nam ad deverticulum rei ventum est. Adhuc enim, Maxime, quantum equidem animadverti, nusquam mulier magiam nominavit, sed ordinem repetivit eundem, quem ego paulo prius, de longa viduitate, de remedio valetudinis, de voluntate nubendi, de meis laudibus, quas ex Pontiano cognoverat, de suasu ipsius, ut mihi potissimum nuberet. —Apologia sive Pro se de magia liber Apulei [1][2]
Fontes
