Discretiva
|
animadvertetis dictio est in variis linguis:
|
Formae affines[+/-]
Proprietates grammaticales[+/-]
| Forma
|
Persona
|
Tempus
|
Vox
|
Modus
|
Verbum
|
| animadvertētis
|
secunda pluralis
|
futurum
|
activa
|
indicativus
|
animadvertō (animadvertere)
|
Appellatio pronuntiatusque[+/-]
- Syllabificatio phonetica: a·ni·mad·ver·tē·tis — morphologica: anim-ad-vert-etis
|
|
|
|
Aulus Gellius
ca. 130-180
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
| antiq.
|
class.
|
I
|
II
|
III
|
IV
|
V
|
VI
|
VII
|
VIII
|
IX
|
X
|
XI
|
XII
|
XIII
|
XIV
|
XV
|
XVI
|
XVII
|
XVIII
|
XIX
|
XX
|
XXI
|
Latinitas postclassica
saec. II. (ca. 170–177 p.C.n.)
- Videtis igitur hanc partem familiae, quae ex minore Catonis filio progenita est, non solum generis ipsius tramitibus, sed temporum quoque spatio differre; nam quia ille Salonianus in extrema patris aetate, sicuti dixi, natus fuit, prognati quoque ab eo aliquanto posteriores fuerunt, quam qui a maiore fratre eius geniti erant. Hanc temporum differentiam facile animadvertetis ex hac ipsa oratione, cum eam legetis. —Noctes Atticae A. Gellii [1][2]
Fontes
