Discretiva
|
animadvertebant dictio est in variis linguis:
|
Formae affines[+/-]
Proprietates grammaticales[+/-]
Forma
|
Persona
|
Tempus
|
Vox
|
Modus
|
Verbum
|
animadvertēbant
|
tertia pluralis
|
imperfectum
|
activa
|
indicativus
|
animadvertō (animadvertere)
|
Appellatio pronuntiatusque[+/-]
- Syllabificatio phonetica: a·ni·mad·ver·tē·bant — morphologica: anim-ad-vert-ebant
|
M. Tullius Cicero –106…–43
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
antiq.
|
class.
|
I
|
II
|
III
|
IV
|
V
|
VI
|
VII
|
VIII
|
IX
|
X
|
XI
|
XII
|
XIII
|
XIV
|
XV
|
XVI
|
XVII
|
XVIII
|
XIX
|
XX
|
XXI
|
Latinitas Romana
class. (76 a.C.n. / 678 a.u.)
- Quid sciret ille perpauci animadvertebant, ubi didicisset omnes quaerebant; nihil ab hoc pravum et perversum produci posse arbitrabantur. Si veniret ab Statilio, tametsi artificio Roscium superaret, aspicere nemo posset; nemo enim, sicut ex improbo patre probum filium nasci, sic a pessimo histrione bonum comoedum fieri posse existimaret. Quia veniebat a Roscio, plus etiam scire quam sciebat videbatur. —Pro Quinto Roscio comoedo oratio Ciceronis [1][2]
Fontes