stipulis

Discretiva

stipulis dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Modus flexurae	originis
stipulīs	casus dativus pluralis	substantivi stipula
stipulīs	casus ablativus pluralis	substantivi stipula

Appellatio pronuntiatusque

API: /ˈsti.pu.liːs/

(classice)

Syllabificatio phonetica: sti·pu·līs — morphologica: stipul-is

Loci

Publius Vergilius Maro -70…-19

P. Ovidius Naso -42…+18

antiq.

class.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

class.  (ca. 37-30 a.C.n.)

• frigidus in Venerem senior, frustraque laborem

ingratum trahit, et, si quando ad proelia ventum est,

ut quondam in stipulis magnus sine viribus ignis,

incassum furit. ergo animos aevumque notabis

praecipue: hinc alias artis prolemque parentum

et quis cuique dolor victo, quae gloria palmae. —Georgicon libri IV P. Vergilii Maronis

class.  (versio II, 17/18 p.C.n.)

• pars quoque, cum saxis pastores saxa feribant,

scintillam subito prosiluisse ferunt;

prima quidem periit, stipulis excepta secunda est:

hoc argumentum flamma Parilis habet?

an magis hunc morem pietas Aeneia fecit,

innocuum victo cui dedit ignis iter? —Fasti Ovidii Nasonis