soluti

E Victionario

Discretiva

soluti dictio est in variis linguis:

Formae affines[+/-]

Latine[+/-]

solūtī[+/-]

Proprietates grammaticales[+/-]
Forma Modus flexurae originis
solūtī casus genitivus singularis · genus masculinum participii solūtus
solūtī casus genitivus singularis · genus neutrum participii solūtus
solūtī casus nominativus pluralis · genus masculinum participii solūtus
solūtī casus vocativus pluralis · genus masculinum participii solūtus
solūtī casus genitivus singularis substantivi solūtum
Appellatio[+/-]
API: /soˈluːtiː/(classice)
Syllabificatio phonetica: so·lū·tī — morphologica: solut-i

Italice[+/-]

soluti[+/-]

Proprietates grammaticales[+/-]
Forma Modus flexurae originis
soluti forma pluralis substantivi soluto
Appellatio[+/-]
API: /soˈluti/
Syllabificatio phonetica: so·lu·ti — morphologica: solut-i

Loci[+/-]

Aulus Cornelius Celsus 30 C. Plinius Secundus 23-79
antiq. class. I II III IV V VI VII VIII IX X XI XII XIII XIV XV XVI XVII XVIII XIX XX XXI

Latinitas Romana[+/-]

class.

  • Utrique ex immobilibus mobiles fiunt. Solutique calculi qui prius ulceri inhaeserat, signum est contra morem sanguis profusus et eo plus quo is asperior est. —De Medicina Celsi [1][2]

saec. I.

  • alia sunt in liquorem soluti umoris fecunda, alia concreti in pruinas aut coacti in nives aut glaciati in grandines, alia flatus, teporis alia <a>ut vaporis, alia roris, alia rigoris. —Naturalis historia Plinii [3][2]

Fontes

  1. Aulus Cornelius Celsus, De Medicina - Libri Octo. (Teubner, Lipsiae MDCCCLIX). Liber secundus, I. [[22] ] — solutique
  2. 2.0 2.1 Vicicitatio: soluti.
  3. Gaius Plinius Secundus, Naturalis historiae libri XXXVII. (Teubner, Lipsiae 1892-1909). Bibliotheca Augustana: Liber secundus, cap. 39, [105] — soluti