scripsisse

Discretiva

scripsisse dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
scrīpsisse	—	perfectum	activa	infinitivus	scrībō (scrībere)

Appellatio pronuntiatusque

API: /skriːpˈsis.se/

(classice)

Syllabificatio phonetica: scrīp·sis·se — morphologica: scrips-isse

Loci

M. Tullius Cicero –106…–43

C. Plinius Secundus 23–79

Marcus Valerius Martialis 40–103

Apuleius ca. 125–170

antiq.

class.

I

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

class.  (ca. 85 a.C.n. / 669 a.u.)

• cum et scriptum aperte sit et adversarius omnia confiteatur, tum iudicem legi parere, non interpretari legem oportere. Hoc loco confirmato tum diluere ea, quae contra dici poterunt, oportebit. Contra autem dicetur, si aut prorsus aliud sensisse scriptor et scripsisse aliud demonstrabitur, ut in illa de testamento, quam posuimus, controversia, aut causa assumptiva inferetur, quamobrem scripto non potuerit aut non oportuerit optemperari. —De inventione Ciceronis

saec. I.  (ca. 78 p.C.n.)

• ceu vero nesciam adversus Theophrastum, hominem in eloquentia tantum, ut nomen divinum inde invenerit, scripsisse etiam feminam, et proverbium inde natum suspendio arborem eligendi. —Naturalis historia Plinii

saec. I.  (ca. 85–102 p.C.n.)

• Mercari nostras si te piget, Urbice, nugas

Et lasciva tamen carmina nosse libet,

Pompeium quaeres — et nosti forsitan — Auctum;

Ultoris prima Martis in aede sedet:

Iure madens varioque togae limatus in usu,

Non lector meus hic, Urbice, sed liber est.

Sic tenet absentes nostros cantatque libellos,

Ut pereat chartis littera nulla meis:

Denique, si vellet, poterat scripsisse videri;

Sed famae mavult ille favere meae. —Epigrammata M. Valerii Martialis

Latinitas postclassica

saec. II.  (ca. 158 p.C.n.)

• Sane quidem, si verum est quod Statium Caecilium in suis poematibus scripsisse dicunt, innocentiam eloquentiam esse, ego vero profiteor ista ratione ac praefero me nemini omnium de eloquentia concessurum. Quis enim me hoc quidem pacto eloquentior vivat, quippe qui nihil unquam cogitavi quod eloqui non auderem? —Apologia sive Pro se de magia liber Apulei