prostituo

E Victionario

Latine[+/-]

Appellatio[+/-]

API: /proːsˈtituoː/(classice)
Syllabificatio phonetica: prōs·ti·tu·ō — morphologica: pro-stitu-o

Notatio[+/-]

Latine: prō + statuō

Verbum transitivum[+/-]

prōstĭtŭ|ō, -ere, -ī, prōstĭtūtum

  1. √ Ante statuere, aut collocare.[1]
  2. Publice statuere, corpus suum, vel alienum quaestui exponere.[1]
  3. Corporis potestatem facere, pudicitiam venale habere, se, vel alium meretriciae arti dedere.[1]

Coniugatio[+/-]

Verbum finitum

­
Thema Vox activa
prōstitu- Tempus praesens imperfectum futurum
Persona indicativ. coniunct. imperat. indicativ. coniunct. indicativ. imperat.
I. sing. prōstituō prōstituam   prōstituēbam prōstituerem prōstituam  
II. sing. prōstituis prōstituās prōstitue! prōstituēbās prōstituerēs prōstituēs prōstituitō!
III. sing. prōstituit prōstituat   prōstituēbat prōstitueret prōstituet prōstituitō!
I. plur. prōstituimus prōstituāmus   prōstituēbāmus prōstituerēmus prōstituēmus  
II. plur. prōstituitis prōstituātis prōstituite! prōstituēbātis prōstituerētis prōstituētis prōstituitōte!
III. plur. prōstituunt prōstituant   prōstituēbant prōstituerent prōstituent prōstituuntō!
Thema Vox passiva
prōstitu- Tempus praesens imperfectum futurum
Persona indicativ. coniunct. imperat. indicativ. coniunct. indicativ. imperat.
I. sing. prōstituor prōstituar   prōstituēbar prōstituerer prōstituar  
II. sing. prōstitueris prōstituāris prōstituere! prōstituēbāris prōstituerēris prōstituēris prōstituitor!
III. sing. prōstituitur prōstituātur   prōstituēbātur prōstituerētur prōstituētur prōstituitor!
I. plur. prōstituimur prōstituāmur   prōstituēbāmur prōstituerēmur prōstituēmur  
II. plur. prōstituiminī prōstituāminī prōstituiminī! prōstituēbāminī prōstituerēminī prōstituēminī
III. plur. prōstituuntur prōstituantur   prōstituēbantur prōstituerentur prōstituentur prōstituuntor!
Thema Vox activa
prōstitu- Tempus perfectum plusquam perfectum futurum
exactum
Persona indicativ. coniunct. indicativ. coniunct.
I. sing. prōstituī prōstituerim prōstitueram prōstituissem prōstituerō
II. sing. prōstituistī prōstitueris prōstituerās prōstituissēs prōstitueris
III. sing. prōstituit prōstituerit prōstituerat prōstituisset prōstituerit
I. plur. prōstituimus prōstituerimus prōstituerāmus prōstituissēmus prōstituerimus
II. plur. prōstituistis prōstitueritis prōstituerātis prōstituissētis prōstitueritis
III. plur. prōstituērunt prōstituerint prōstituerant prōstituissent prōstituerint

Verbum infinitum

Modus infinitivus participium
Tempus praesens perfectum futurum praesens perfectum futurum
Vox
activa
prōstituere prōstituisse prōstitūtūrum,
-am, -um esse
prōstituēns   prōstitūtūrus,
-a, -um­
Vox
passiva
prōstituī prōstitūtum,
-am, -um esse
prōstitūtum īrī   prōstitūtus,
-a, -um
 

Gerundium Gerundivum Supinum
prōstituendī prōstituendus, -a, -um prōstitūtum prōstitūtū

Dictiones collatae[+/-]

Composita

Dictiones derivatae[+/-]

Translationes[+/-]

Fontes

  1. 1.0 1.1 1.2 Aegidius [Egidio] Forcellini, Lexicon Totius Latinitatis (Editio Quarta: Bononiae, Patavii) Tom. III, p. 936 — “PROSTĬTŬO, tŭis, tŭi, tūtum, tŭere, a. 3.”