Discretiva
|
praecurret dictio est in variis linguis:
|
Formae affines[+/-]
Proprietates grammaticales[+/-]
| Forma
|
Persona
|
Tempus
|
Vox
|
Modus
|
Verbum
|
| praecurret
|
tertia singularis
|
futurum
|
activa
|
indicativus
|
praecurrō (praecurrere)
|
Appellatio pronuntiatusque[+/-]
- Syllabificatio phonetica: prae·cur·ret — morphologica: prae-curr-et
|
|
|
M. Fabius Quintilianus
ca. 35-100
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
| antiq.
|
class.
|
I
|
II
|
III
|
IV
|
V
|
VI
|
VII
|
VIII
|
IX
|
X
|
XI
|
XII
|
XIII
|
XIV
|
XV
|
XVI
|
XVII
|
XVIII
|
XIX
|
XX
|
XXI
|
Latinitas Romana
saec. I. (ca. 90-96 p.C.n.)
- Hic meus quae tradentur non difficulter accipiet, quaedam etiam interrogabit, sequetur tamen magis quam praecurret. Illud ingeniorum velut praecox genus non temere unquam pervenit ad frugem. —Institutio oratoria Quintiliani [1][2]
Fontes
