plorantibus

Discretiva

plorantibus dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Modus flexurae	originis
plōrantibus	casus dativus pluralis	participii plōrāns
plōrantibus	casus ablativus pluralis	participii plōrāns

Appellatio pronuntiatusque

API: /ploːˈrantibus/

(classice)

Syllabificatio phonetica: plō·ran·ti·bus — morphologica: plor-ant-ibus

Loci

M. Tullius Cicero -106…-43

C. Plinius Secundus 23-79

Hildegardis Bingensis 1098-1179

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

class.

• Quae cum iste cognosset novus astrologus, qui non tam caeli rationem quam caelati argenti duceret, eximi iubet non diem ex mense, sed ex anno unum dimidiatumque mensem hoc modo ut, quo die verbi causa esse oporteret Idus Ianuarias, is eo die Kalendas Martias proscribi iuberet: itaque fit omnibus recusantibus et plorantibus. —In C. Verrem actio secunda Ciceronis

saec. I.

• pulte autem, non pane, vixisse longo tempore Romanos manifestum, quoniam et pulmentaria hodieque dicuntur et Ennius, antiquissimus vates, obsidionis famem exprimens offam eripuisse plorantibus liberis patres commemorat. —Naturalis historia Plinii

Latinitas mediaevalis

saec. XII.

• Atque illa imago dicebat: Ego perfusa sum per interiorem misericordiam, ex qua oritur rivulus qui nullatenus abscondere vult pecuniam, nec aurum, nec pretiosos lapides, nec margaritas coram egenis et in necessitatibus eorum necessariam substantiam non habentibus, ac propterea plorantibus. —Scivias Hildegardis sive libri visionum ac revelationum Hildegardis