petituros

Discretiva

petituros dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Modus flexurae	originis
petītūrōs	casus accusativus pluralis · genus masculinum	participii petītūrus

Appellatio pronuntiatusque

API: /petiːˈtuːroːs/

(classice)

Syllabificatio phonetica: pe·ti·tū·rōs — morphologica: petitur-os

Loci

M. Tullius Cicero 106-43 a.C.n.

Titus Livius -58/+17

Quintus Curtius Rufus ca. 50

antiq.

class.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

class.

• Messalla languet, non quo aut animus desit aut amici sed coitio consulum et Pompeius obsunt. Ea comitia puto fore ut ducantur. Tribunicii candidati iurarunt se arbitrio Catonis petituros. Apud eum HS quingena deposuerunt ut qui a Catone damnatus esset id perderet et competitoribus tribueretur. —Epistolae ad Atticum Ciceronis

class.

• In domo quam sumptus non exhauserint, exstare debuisse novae fortunae cumulum. At enim, quod ex bonis redigi non possit, ex corpore et tergo per vexationem et contumelias L. Scipionis petituros inimicos, ut in carcere inter fures nocturnos et latrones vir clarissimus includatur et in robore et tenebris exspiret, deinde nudus ante carcerem proiciatur. —Ab urbe condita Titi Livii

saec. I.

• Quae quamdiu propter caeli intemperiem Indiam potius Macedonas petituros crediderant, oboedienter imperata fecerunt: postquam adventare Alexandrum conpertum est, in suos quisque vicos dilapsi Bessum reliquerunt. —Historiae Alexandri Magni Curtii Rufi