petituros

E Victionario

Discretiva

petituros dictio est in variis linguis:

Formae affines[+/-]

Latine[+/-]

Proprietates grammaticales[+/-]

Forma Modus flexurae originis
petītūrōs casus accusativus pluralis · genus masculinum participii petītūrus

Appellatio[+/-]

API: /petiːˈtuːroːs/(classice)
Syllabificatio phonetica: pe·ti·tū·rōs — morphologica: petitur-os

Loci[+/-]

M. Tullius Cicero
106-43 a.C.n.
Titus Livius -58/+17 Quintus Curtius Rufus ca. 50
antiq. class.class. I II III IV V VI VII VIII IX X XI XII XIII XIV XV XVI XVII XVIII XIX XX XXI

Latinitas Romana

class.

  • Messalla languet, non quo aut animus desit aut amici sed coitio consulum et Pompeius obsunt. Ea comitia puto fore ut ducantur. Tribunicii candidati iurarunt se arbitrio Catonis petituros. Apud eum HS quingena deposuerunt ut qui a Catone damnatus esset id perderet et competitoribus tribueretur. —Epistolae ad Atticum Ciceronis [1][2]

class.

  • In domo quam sumptus non exhauserint, exstare debuisse novae fortunae cumulum. At enim, quod ex bonis redigi non possit, ex corpore et tergo per vexationem et contumelias L. Scipionis petituros inimicos, ut in carcere inter fures nocturnos et latrones vir clarissimus includatur et in robore et tenebris exspiret, deinde nudus ante carcerem proiciatur. —Ab urbe condita Titi Livii [3][2]

saec. I.

  • Quae quamdiu propter caeli intemperiem Indiam potius Macedonas petituros crediderant, oboedienter imperata fecerunt: postquam adventare Alexandrum conpertum est, in suos quisque vicos dilapsi Bessum reliquerunt. —Historiae Alexandri Magni Curtii Rufi [4][2]

Fontes

  1. 1.0 1.1 Marcus Tullius Cicero - Epistolae ad Atticum. (The Latin Library): Liber quartus. Ep. 15 [7] — petituros
  2. 2.0 2.1 2.2 2.3 Vicicitatio: petituros.
  3. 3.0 3.1 Titus Livius - Ab urbe condita - libri CXLII. (The Latin Library): Liber XXXVIII, caput 59, [9] — petituros
  4. 4.0 4.1 Quintus Curtius Rufus - Historiae Alexandri Magni. (Bibliotheca Augustana), Liber VII. Capitulum IV, [16] — petituros