obstat

Discretiva

obstat dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
obstat	tertia singularis	praesens	activa	indicativus	obstō (obstāre)

Appellatio pronuntiatusque

API: /ˈobstat/

(classice)

Syllabificatio phonetica: ob·s·tat — morphologica: ob-stat

Loci

M. Tullius Cicero -106…-43

Aulus Cornelius Celsus 30

Quintus Curtius Rufus ca. 50

antiq.

class.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

class.

• Quid autem obstat, quo minus sit beatus, si non sit bipes, aut ista sive beatitas sive beatitudo dicendast (utrumque omnino durum, sed usu mollienda nobis verba sunt) — verum ea, quaecumque est, cur aut in solem illum aut in hunc mundum aut in aliquam mentem aeternam figura membrisque corporis vacuam cadere non potest? —De natura deorum Ciceronis

class.

• Ergo primis diebus danda est sorbitio tisanae vel halicae vel oryzae, cum qua recens adeps cocta sit: cum hac sorbile ovum, nuclei pinei ex melle, panis vel elota halica ex aqua mulsa; potui deinde non solum pura aqua sed etiam mulsa egelida, aut si aestas est, etiam frigida, nisi quid obstat. —De Medicina Celsi

saec. I.

• Hunc apparatum carnifex sequebatur: quippe satrapes Astaspes, de quo ante dictum est, interfici iussus est: adeo nec luxuriae quicquam crudelitas nec crudelitati luxuria obstat. —Historiae Alexandri Magni Curtii Rufi