monebatur

Discretiva

monebatur dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
monēbātur	tertia singularis	imperfectum	passiva	indicativus	moneō (monēre)

Appellatio pronuntiatusque

API: /moneːˈbaːtur/

(classice)

Syllabificatio phonetica: mo·nē·bā·tur — morphologica: mon-ebatur

Loci

M. Tullius Cicero -106…-43

C. Suetonius Tranquillus ca. 70-150

Aurelius Augustinus Hipponensis 354-430

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

class.  (70 a.C.n. / 684 a.u.)

• Hic iste, qui prae cupiditate neque offici sui neque periculi neque pietatis neque humanitatis rationem habuisset umquam, neque in eo quod monebatur auctoritatem patris neque in eo quod rogabatur voluntatem anteponendam putavit libidini suae, mane Kalendis Decembribus, ut edixerat, Sthenium citari iubet. —In C. Verrem actio secunda Ciceronis

Latinitas postclassica

saec. II.

• et mox, cum Illyricum petens iuxta Patavium adisset Geryonis oraculum, sorte tracta, qua monebatur ut de consultationibus in Aponi fontem talos aureos iaceret, evenit ut summum numerum iacti ab eo ostenderent; hodieque sub aqua visuntur hi tali. —De vita Caesarum C. Suetoni Tranquilli

saec. IV.

• hanc ergo eius inoboedientiam inoboedientes illi tunc homines receperunt et in nos propagine transfuderunt. neque enim ad eorum nutum, sed utique inordinate monebatur, quando membra prius glorianda, tunc iam pudenda texerunt. —De nuptiis et concupiscentia Augustini